ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΜΕΤΑΠΤΥΧΙΑΚΟ ΕΠΙ ΠΛΗΡΩΜΗ & BONUS ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

Έχει αρκετές μέρες που προσπαθώ να βγάλω από το μυαλό μου το ελληνικό δημόσιο για να κατεβάσω την πίεση μου, αλλά αδυνατώ. Αυτή τη φορά ήμουν πολύ κοντά στο να τα καταφέρω, αλλά για ακόμα μία φορά αποδείχθηκα πολύ μικρός για το τεράστιο έκτρωμα του δημοσίου.

Αυτό που μου τάραξε την ηρεμία μου είναι ένα άρθρο που διάβασα σχετικά με τις άδειες που δικαιούται ένας δημόσιος υπάλληλος.
(Όποιος θέλει να ενημερωθεί πιο συγκεκριμένα μπορεί να ψάξει σε μια μηχανή αναζήτησης τον νόμο 3528/2007 και πιο συγκεκριμένα τα άρθρα 49 ως 60, ώστε να δει και ποιοι υπουργοί συνυπέγραψαν)

Εγώ θα σταθώ μόνο σε ένα συγκεκριμένο είδος άδειας. Στην άδεια για μεταπτυχιακές σπουδές.

Όταν ένας υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα θέλει να κάνει ένα μεταπτυχιακό για να βελτιώσει την θέση του στην αγορά εργασίας, πρέπει να καταφέρει να ανταπεξέλθει ταυτόχρονα στα έξοδα της καθημερινής του ζωής πληρώνοντας και τα δίδακτρα του μεταπτυχιακού...
παίρνοντας τα ίδια χρήματα που έπαιρνε. Πρέπει να καταφέρει να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της εργασίας του αλλά και του μεταπτυχιακού, κάτι που ελαχιστοποιεί τον προσωπικό χρόνο ανά ημέρα. Διατρέχει τον κίνδυνο να εξαντληθεί και να έχει μειωμένη απόδοση στην δουλειά του, κάτι που σίγουρα θα τον φέρει σε πολύ δύσκολη θέση.
Πόλλές φορές οι παραπάνω δυσκολίες αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα και αποτρέπουν κάποιον από το να κάνει μεταπτυχιακές σπουδές.
Το ελληνικό κράτος πάντως, τον ενισχύει σε αυτή την προσπάθεια του, εξασφαλίζοντας του με νόμο 30 μέρες άδειας ανευ αποδοχών, συνεχόμενες ή διακεκομένες.

Ένας δημόσιος υπάλληλος που θέλει να κάνει μεταπτυχιακό, εφόσον έχει συμπληρώσει την δοκιμαστική υπηρεσία, μπορεί να πάρει μέχρι και τρία έτη άδεια μετ'αποδοχών από την υπηρεσία του. Μπορούσε δηλαδή τόσα χρόνια να μπεί κάποιος στο δημόσιο και να κάνει το μεταπτυχιακό του επί πληρωμή. Το καλύτερο όμως έρχεται μετά. Σε περίπτωση που οι σπουδές γίνονται στην πόλη που βρίσκεται η υπηρεσία, οι αμοιβή είναι προσαυξημένη κατα 20%, αν βρίσκεται στο εσωτερικό αλλά μακριά από την πόλη της υπηρεσίας, η προσαύξηση γίνεται 40%. Σε περίπτωση που οι μεταπτυχιακές σπουδές είναι στο εξωτερικό, ο μισθός καταβάλλεται διπλάσιος.

Κερασάκι στην τούρτα... πληρώνουμε και τα εισητήρια μετ'επιστροφής.
Μόνος περιορισμός, ότι υποχρεούται να δουλεύει στο δημόσιο για τα επόμενα τριπλάσια σε σχέση με την διάρκεια της άδειας χρόνια. Κάτι που προκαλέι γέλια, αν σκεφτεί κανείς ότι επι δεκαετίες κανένας εκτός ελάχιστων πραγματικά εξαιρέσεων, δεν θα σκεφτόταν για κανένα λόγο να φύγει από το δημόσιο.

Θεωρώ ότι τα παραπάνω δεν χωράνε ανάλυση. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει την έκταση του διαχωρισμού των πολιτών από το κράτος, σε πολίτες δύο ταχυτήτων.

Μπορώ να καταλάβω την απαίτηση να διατηρούν την θέση τους εφόσον επιλέξουν να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές, ως κάτι λογικό. Όχι όμως να πληρώνονται παράλληλα, ενώ απέχουν από την εργασία τους.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που δεν έχουν την οικονομική άνεση να κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό, κι όμως φορολογούνται για να σπουδάζουν οι δημόσιοι υπάλληλοι.

Πολλά μπορώ να αντέξω, αλλά να πληρώνω φοιτητικές διακοπές στους δημοσίους υπαλλήλους, μου κάθεται βαρύ.