To 2004 το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν σε θλιβερή κατάσταση (όπως και σήμερα), όσο αφορά το επίπεδο των συλλόγων. Κατάφερε όμως σε εθνικό επίπεδο να πάει στην ευρώπη και να κερδίσει όλες τις μάχες.
Είχε ηγέτες, όχι ηγέτη, ΗΓΕΤΕΣ.
Είχε τον γερμανό Ρεχάγκελ στον πάγκο, ο οποίος κατάφερνε να κερδίζει την εμπιστοσύνη των παικτών και να τους βγάζει στο γήπεδο τον καλύτερο τους εαυτό. Οι παίκτες τον εμπιστεύονταν γιατί έβλεπαν ότι πραγματικά πιστεύει στην ομάδα και την πονάει. Όταν ήρθε στην ομάδα είχε συναντήσει ένα κωλοχανείο και κατάφερε να την μετατρέψει σε πρωταθλήτρια ευρώπης. Ο κόσμος τον αγαπούσε.
Σε μια σύγκριση με την σημερινή πολιτική κατάσταση, μπορώ να δώ κάποιες ομοιότητες. Μπορώ να δώ την Μέρκελ να προσπαθεί να γίνει ο "Ρεχάγκελ" των ελλήνων πολιτικών. Μπορώ να δώ ότι και αυτή συνάντησε ένα κωλοχανείο. Αυτό που δεν μπορώ να δώ όμως...
είναι να κερδίζει την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτικών. Δεν την βλέπω να καταφέρνει να παίξει ενωτικό ρόλο αναμεσά τους. Δεν την βλέπω να πιστεύει στην Ελλάδα και ούτε κατα διάνοια να την πονάει. Ο κόσμος δεν την αγαπάει.
Στην εθνική μας ομάδα, οι "βεντέτες" διώχθηκαν (βλ. Γεωργάτος), γιατί έδειξαν ότι έβαζαν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Οι ίδιοι παίκτες που έπαιζαν ξύλο στο εγχώριο πρωτάθλημα, ήταν αγκαλιασμένοι για χάρη της εθνικής. Έδειξαν ασύγκριτο πάθος για την νίκη στους αγώνες που έδεινε η εθνική μας ομάδα, σε σχέση με αυτό που έδειχναν στους συλλόγους που αγωνίζονταν.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, οι "βεντέτες" συνεχίζουν να κάθονται στις καρέκλες τους και μάλιστα στις πιο κεντρικές. Ο εγωισμός δεν δείχνει να χάνει ούτε πόντο μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Οι πολιτικοί συνεχίζουν να πλακώνονται μεταξύ τους για τα εθνικά ζητήματα, με τον ίδιο τρόπο που πλακώνονται για τα εσωτερικά θέματα. Όχι απλά δεν δείχνουν πάθος για να κερδίσουν τις μάχες που δίνουν, αλλά φαίνεται ότι έχουν χάσει την πίστη τους για οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα.
Δείχνουν ότι είναι αδύνατο να λειτουργήσουν ως ομάδα για το καλό της χώρας. Δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων.
Η εθνική μας ομάδα, είχε μέσα στο γήπεδο 11 ηγέτες. Από τον Νικοπολίδη μέχρι τον Χαριστέα. Κάποιοι ξεχώρισαν (βλ. Ζαγοράκης, Δέλλας, Μπασινάς), αλλά ακόμη και αυτοί που στους συλλόγους τους ήταν απλοί ρολίστες, με την εθνική συμπεριφέρθηκαν ηγετικά.
Οι Ελλάδα σήμερα δεν έχει ηγέτες. Οι ρολίστες που έχουν κατακλύσει την ελληνική βουλή αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Οι πολιτικές ηγεσίες από την μεταπολίτευση και μετά, φρόντιζαν να ευνουχίζουν ηγετικά όποιον ανέβαζαν στο άρμα τους, ώστε να εξασφαλίζουν την καρέκλα τους. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει σήμερα κάποιος για να πάρει την κατάσταση στις πλάτες του.
Καλώς ή κακώς, υπάρχει η πιθανότητα να ανατρέξουμε στο πολιτικό παρελθόν της χώρας μας για να βρούμε αυτούς που θα σύρουν σήμερα το άρμα. Οι "λίγοι" πολιτικά, έγιναν πάρα πολλοί, με αποτέλεσμα να δημιουργείται συνωστισμός και ακυβερνησία.
Ήρθε η ώρα να αναλάβει ο καθένας απο εμάς που ζούμε σε αυτή τη χώρα, τις ευθύνες που μας αναλογούν, στην πράξη και όχι μόνο στην θεωρία.
Οι πολιτικοί μας απέδειξαν ότι είναι ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ.
Είχε ηγέτες, όχι ηγέτη, ΗΓΕΤΕΣ.
Είχε τον γερμανό Ρεχάγκελ στον πάγκο, ο οποίος κατάφερνε να κερδίζει την εμπιστοσύνη των παικτών και να τους βγάζει στο γήπεδο τον καλύτερο τους εαυτό. Οι παίκτες τον εμπιστεύονταν γιατί έβλεπαν ότι πραγματικά πιστεύει στην ομάδα και την πονάει. Όταν ήρθε στην ομάδα είχε συναντήσει ένα κωλοχανείο και κατάφερε να την μετατρέψει σε πρωταθλήτρια ευρώπης. Ο κόσμος τον αγαπούσε.
Σε μια σύγκριση με την σημερινή πολιτική κατάσταση, μπορώ να δώ κάποιες ομοιότητες. Μπορώ να δώ την Μέρκελ να προσπαθεί να γίνει ο "Ρεχάγκελ" των ελλήνων πολιτικών. Μπορώ να δώ ότι και αυτή συνάντησε ένα κωλοχανείο. Αυτό που δεν μπορώ να δώ όμως...
είναι να κερδίζει την εμπιστοσύνη των ελλήνων πολιτικών. Δεν την βλέπω να καταφέρνει να παίξει ενωτικό ρόλο αναμεσά τους. Δεν την βλέπω να πιστεύει στην Ελλάδα και ούτε κατα διάνοια να την πονάει. Ο κόσμος δεν την αγαπάει.
Στην εθνική μας ομάδα, οι "βεντέτες" διώχθηκαν (βλ. Γεωργάτος), γιατί έδειξαν ότι έβαζαν τον εαυτό τους πάνω από την ομάδα. Οι ίδιοι παίκτες που έπαιζαν ξύλο στο εγχώριο πρωτάθλημα, ήταν αγκαλιασμένοι για χάρη της εθνικής. Έδειξαν ασύγκριτο πάθος για την νίκη στους αγώνες που έδεινε η εθνική μας ομάδα, σε σχέση με αυτό που έδειχναν στους συλλόγους που αγωνίζονταν.
Στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, οι "βεντέτες" συνεχίζουν να κάθονται στις καρέκλες τους και μάλιστα στις πιο κεντρικές. Ο εγωισμός δεν δείχνει να χάνει ούτε πόντο μπροστά στο εθνικό συμφέρον. Οι πολιτικοί συνεχίζουν να πλακώνονται μεταξύ τους για τα εθνικά ζητήματα, με τον ίδιο τρόπο που πλακώνονται για τα εσωτερικά θέματα. Όχι απλά δεν δείχνουν πάθος για να κερδίσουν τις μάχες που δίνουν, αλλά φαίνεται ότι έχουν χάσει την πίστη τους για οποιοδήποτε θετικό αποτέλεσμα.
Δείχνουν ότι είναι αδύνατο να λειτουργήσουν ως ομάδα για το καλό της χώρας. Δείχνουν κατώτεροι των περιστάσεων.
Η εθνική μας ομάδα, είχε μέσα στο γήπεδο 11 ηγέτες. Από τον Νικοπολίδη μέχρι τον Χαριστέα. Κάποιοι ξεχώρισαν (βλ. Ζαγοράκης, Δέλλας, Μπασινάς), αλλά ακόμη και αυτοί που στους συλλόγους τους ήταν απλοί ρολίστες, με την εθνική συμπεριφέρθηκαν ηγετικά.
Οι Ελλάδα σήμερα δεν έχει ηγέτες. Οι ρολίστες που έχουν κατακλύσει την ελληνική βουλή αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων. Οι πολιτικές ηγεσίες από την μεταπολίτευση και μετά, φρόντιζαν να ευνουχίζουν ηγετικά όποιον ανέβαζαν στο άρμα τους, ώστε να εξασφαλίζουν την καρέκλα τους. Το αποτέλεσμα είναι να μην υπάρχει σήμερα κάποιος για να πάρει την κατάσταση στις πλάτες του.
Καλώς ή κακώς, υπάρχει η πιθανότητα να ανατρέξουμε στο πολιτικό παρελθόν της χώρας μας για να βρούμε αυτούς που θα σύρουν σήμερα το άρμα. Οι "λίγοι" πολιτικά, έγιναν πάρα πολλοί, με αποτέλεσμα να δημιουργείται συνωστισμός και ακυβερνησία.
Ήρθε η ώρα να αναλάβει ο καθένας απο εμάς που ζούμε σε αυτή τη χώρα, τις ευθύνες που μας αναλογούν, στην πράξη και όχι μόνο στην θεωρία.
Οι πολιτικοί μας απέδειξαν ότι είναι ΑΝΕΥΘΥΝΟΙ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου