Όπως έχω αναφέρει και άλλη φορά, σε παλαιότερο άρθρο, δεν πιστεύω ότι η κρίση στην χώρα μας είναι οικονομική, αλλά κρίση αξιών.
Σαφώς και δεν αναφέρομαι στα τελευταία δύο χρόνια που σχεδόν όλοι οι έλληνες δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα από το σφυροκόπημα της κυβέρνησης, αλλά σε όλα τα προηγούμενα από την μεταπολίτευση και μετά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να γίνει μια θετική αλλαγή δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Δεν μπορεί ένας λαός να ξυπνήσει μια μέρα και να αποφασίσει ότι από εδώ και στο εξής θα επαναφέρει όλες τις ηθικές αξίες στην καθημερινότητα του. Αν κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη για τους πολίτες, φανταζομαι ότι είναι αδύνατο να γίνει για τους πολιτικούς μας.
Για να έρθει αυτή η πολυπόθητη αλλαγή, υπάρχουν δύο τρόποι.
Σαφώς και δεν αναφέρομαι στα τελευταία δύο χρόνια που σχεδόν όλοι οι έλληνες δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα από το σφυροκόπημα της κυβέρνησης, αλλά σε όλα τα προηγούμενα από την μεταπολίτευση και μετά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να γίνει μια θετική αλλαγή δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Δεν μπορεί ένας λαός να ξυπνήσει μια μέρα και να αποφασίσει ότι από εδώ και στο εξής θα επαναφέρει όλες τις ηθικές αξίες στην καθημερινότητα του. Αν κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη για τους πολίτες, φανταζομαι ότι είναι αδύνατο να γίνει για τους πολιτικούς μας.
Για να έρθει αυτή η πολυπόθητη αλλαγή, υπάρχουν δύο τρόποι.
