Όπως έχω αναφέρει και άλλη φορά, σε παλαιότερο άρθρο, δεν πιστεύω ότι η κρίση στην χώρα μας είναι οικονομική, αλλά κρίση αξιών.
Σαφώς και δεν αναφέρομαι στα τελευταία δύο χρόνια που σχεδόν όλοι οι έλληνες δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα από το σφυροκόπημα της κυβέρνησης, αλλά σε όλα τα προηγούμενα από την μεταπολίτευση και μετά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να γίνει μια θετική αλλαγή δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Δεν μπορεί ένας λαός να ξυπνήσει μια μέρα και να αποφασίσει ότι από εδώ και στο εξής θα επαναφέρει όλες τις ηθικές αξίες στην καθημερινότητα του. Αν κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη για τους πολίτες, φανταζομαι ότι είναι αδύνατο να γίνει για τους πολιτικούς μας.
Για να έρθει αυτή η πολυπόθητη αλλαγή, υπάρχουν δύο τρόποι.
Ο ένας είναι η αργή διαδρομή, όπου οι πολίτες θα αρχίσουν να επαναφέρουν τις αξίες μιας δίκαιης κοινωνίας στην καθημερινότητα τους, θα σταματήσουν να δείχνουν ανοχή σε οποιαδήποτε μορφή αδικίας και θα αντιληφθούν ότι για να παραμείνει μια κοινωνία "κοινωνία αξιων", δεν χρειάζεται προσπάθεια, αλλά συνείδηση. Αυτό σιγά σιγά και σε βάθος χρόνου θα κάνει τους πολιτικούς αυτής της χώρας να καταλάβουν ότι δεν έχουν το περιθώριο να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η "κοινωνία αξιών" θα γεννήσει και θα μεγαλώσει άξιους πολιτικούς, οι οποίοι θα πάρουν κάποια στιγμή τα ηνία της χώρας και θα φέρουν την ευημερία.
Για όσους κοντεύουν να πεθάνουν από τα γέλια με αυτά που γράφω, θα διευκρινήσω ότι αυτός είναι ο ένας από τους δύο τρόπους και όχι αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει.
Ο άλλος τρόπος είναι η επανάσταση. Δεν μιλάω για ένοπλη επανάσταση. Δεν υποστηρίζω τέτοιου είδους βία, ακόμα και απέναντι σε αυτά τα "γουρούνια" τους πολιτικούς του σήμερα και του χθες.
Μιλάω για μια ευφυή επανάσταση, που δεν θα επιτρέψει να συνεχιστεί η εναλλαγή δικτατοριών που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και μισό αιώνα.
Θα γίνω πιο ξεκάθαρος. Μετά την στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα εμφανίστηκε η δικτατορία των πολιτικοδίαιτων οικογενειών. Μια τέτοια δικτατορία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει απέναντι σε έναν λαό όπως οι έλληνες (εδώ απέτυχε η στρατιωτική), οπότε αποφάσισαν να δημιουργήσουν δύο παράλληλες δικτατορίες, οι οποίες και αποτέλεσαν την "δημοκρατική" τους άμυνα, καθώς τους εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους.
Η μία ήταν η "δικτατορία των καναλαρχών και του κεφαλαίου" η οποία δημιουργήθηκε εύκολα βοηθούμενη από την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού. Αυτή η υπο-δικτατορία ανέλαβε δύο έργα. Να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα μέσω των Μ.Μ.Ε. κάθε φορά που αυτό ήταν αναγκαίο για να προστατεύονται οι πολιτικές οικογένειες και να αποκτήσουν έλεγχο στην ψήφο μέρους της κομματικής βάσης, μέσω των εταιριών τους, οι οποίες γιγαντώθηκαν με την "βοήθεια" των κυβερνήσεων.
Η άλλη δικτατορία που δημιουργήθηκε ήταν η "δημοσιοϋπαλληλική δικτατορία". Δημιουργήθηκε επίσης πολύ εύκολα, βασιζόμενη στην εξασφάλιση που πρόσφερε σε αυτούς που προσλαμβάνονταν, για μεγάλες και σίγουρες αποδοχές ανεξαρτήτως προσφοράς και με μόνο αντάλλαγμα την ψήφο. Μια εύκολη ζωή με άνεση, με αντάλλαγμα την αξιοπρέπεια και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Όπως όλες η δικτατορίες, έτσι και αυτή τριπλή δικτατορία, ήρθε η ώρα να πέσει. Οι τρείς σύμμαχοι άρχσαν να τρώγονται μεταξύ τους καθώς ο καθένας από αυτούς πλέον παλεύει για να σώσει το τομάρι του. Ο απλός λαός, ο ιδιώτης, τους παρακολουθεί να τρώγονται μεταξύ τους και μέχρι τώρα μένει αμέτοχος παρά το ότι τον έχουν πιάσει και αυτόν πολλές σφαίρες.
Αν συνεχίσει να μένει αμέτοχος, το μόνο που θα έχει να περιμένει, είναι ποια δικτατορία θα κερδίσει και θα του επιβληθεί.
Αυτό που έχει να κάνει, αν θέλει να αλλάξει κάτι, είναι να ενωθεί μαζί με τους "μετανοημένους" της "δημοσιοϋπαλληλικής δικτατορίας" (αυτούς που αναγνωρίζουν ότι το δημόσιο με την σημερινή του μορφή αποτελεί σημαντικό πρόβλημα) και να πεί με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο... "Δεν πληρώνω άλλο τα δικά σας λάθη". Να βάλει ένα τεράστιο πανό στην πλατεία συντάγματος που να λέει "Έχετε δέκα μέρες διορία να καταργήσετε τους νόμους που δίνουν ασυλία στους βουλευτές και τους υπουργούς. Έχετε δέκα μέρες για να κλείσετε όλους τους οργανισμούς "μαϊμού" που δημιουργήσατε για να ταϊζετε τα δικά σας παιδιά. Έχετε δέκα μέρες για να απολύσετε όσους δεν χρειάζονται στο δημόσιο. Έχετε δέκα μέρες για να κλείσετε στη φυλακή όποιον καταλήστεψε ή καταληστεύει το κράτος, είτε είναι μεγαλοεπιχειρηματίας, είτε κάθεται στο διπλανό έδρανο από εσάς. Αλλιώς δεν ξαναπληρώνουμε τίποτα στο κράτος. Ούτε φόρους, ούτε Φ.Π.Α. ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ." και να δούμε ποιος θα αρχίσει τότε να αγχώνεται.
Έτσι, με μια τέτοια επανάσταση, μπορεί να αλλάξουν πιο σύντομα τα πράγματα στην Ελλάδα. Αναίμακτα και πολιτισμένα. αλλά με τον δικό μας πολιτισμό και όχι αυτόν που προσπαθούν να μας περάσουν.
Σαφώς και δεν αναφέρομαι στα τελευταία δύο χρόνια που σχεδόν όλοι οι έλληνες δεν προλαβαίνουν να πάρουν ανάσα από το σφυροκόπημα της κυβέρνησης, αλλά σε όλα τα προηγούμενα από την μεταπολίτευση και μετά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, το να γίνει μια θετική αλλαγή δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Δεν μπορεί ένας λαός να ξυπνήσει μια μέρα και να αποφασίσει ότι από εδώ και στο εξής θα επαναφέρει όλες τις ηθικές αξίες στην καθημερινότητα του. Αν κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο να γίνει από την μια στιγμή στην άλλη για τους πολίτες, φανταζομαι ότι είναι αδύνατο να γίνει για τους πολιτικούς μας.
Για να έρθει αυτή η πολυπόθητη αλλαγή, υπάρχουν δύο τρόποι.
Ο ένας είναι η αργή διαδρομή, όπου οι πολίτες θα αρχίσουν να επαναφέρουν τις αξίες μιας δίκαιης κοινωνίας στην καθημερινότητα τους, θα σταματήσουν να δείχνουν ανοχή σε οποιαδήποτε μορφή αδικίας και θα αντιληφθούν ότι για να παραμείνει μια κοινωνία "κοινωνία αξιων", δεν χρειάζεται προσπάθεια, αλλά συνείδηση. Αυτό σιγά σιγά και σε βάθος χρόνου θα κάνει τους πολιτικούς αυτής της χώρας να καταλάβουν ότι δεν έχουν το περιθώριο να λειτουργούν με τον τρόπο που λειτουργούσαν τα τελευταία σαράντα χρόνια. Η "κοινωνία αξιών" θα γεννήσει και θα μεγαλώσει άξιους πολιτικούς, οι οποίοι θα πάρουν κάποια στιγμή τα ηνία της χώρας και θα φέρουν την ευημερία.
Για όσους κοντεύουν να πεθάνουν από τα γέλια με αυτά που γράφω, θα διευκρινήσω ότι αυτός είναι ο ένας από τους δύο τρόπους και όχι αυτό που πιστεύω ότι θα γίνει.
Ο άλλος τρόπος είναι η επανάσταση. Δεν μιλάω για ένοπλη επανάσταση. Δεν υποστηρίζω τέτοιου είδους βία, ακόμα και απέναντι σε αυτά τα "γουρούνια" τους πολιτικούς του σήμερα και του χθες.
Μιλάω για μια ευφυή επανάσταση, που δεν θα επιτρέψει να συνεχιστεί η εναλλαγή δικτατοριών που συμβαίνει στην Ελλάδα εδώ και μισό αιώνα.
Θα γίνω πιο ξεκάθαρος. Μετά την στρατιωτική δικτατορία στην Ελλάδα εμφανίστηκε η δικτατορία των πολιτικοδίαιτων οικογενειών. Μια τέτοια δικτατορία δεν θα μπορούσε να επιβιώσει απέναντι σε έναν λαό όπως οι έλληνες (εδώ απέτυχε η στρατιωτική), οπότε αποφάσισαν να δημιουργήσουν δύο παράλληλες δικτατορίες, οι οποίες και αποτέλεσαν την "δημοκρατική" τους άμυνα, καθώς τους εξασφάλιζαν την επανεκλογή τους.
Η μία ήταν η "δικτατορία των καναλαρχών και του κεφαλαίου" η οποία δημιουργήθηκε εύκολα βοηθούμενη από την απόλυτη επικράτηση του καπιταλισμού. Αυτή η υπο-δικτατορία ανέλαβε δύο έργα. Να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα μέσω των Μ.Μ.Ε. κάθε φορά που αυτό ήταν αναγκαίο για να προστατεύονται οι πολιτικές οικογένειες και να αποκτήσουν έλεγχο στην ψήφο μέρους της κομματικής βάσης, μέσω των εταιριών τους, οι οποίες γιγαντώθηκαν με την "βοήθεια" των κυβερνήσεων.
Η άλλη δικτατορία που δημιουργήθηκε ήταν η "δημοσιοϋπαλληλική δικτατορία". Δημιουργήθηκε επίσης πολύ εύκολα, βασιζόμενη στην εξασφάλιση που πρόσφερε σε αυτούς που προσλαμβάνονταν, για μεγάλες και σίγουρες αποδοχές ανεξαρτήτως προσφοράς και με μόνο αντάλλαγμα την ψήφο. Μια εύκολη ζωή με άνεση, με αντάλλαγμα την αξιοπρέπεια και τα δημοκρατικά τους δικαιώματα.
Όπως όλες η δικτατορίες, έτσι και αυτή τριπλή δικτατορία, ήρθε η ώρα να πέσει. Οι τρείς σύμμαχοι άρχσαν να τρώγονται μεταξύ τους καθώς ο καθένας από αυτούς πλέον παλεύει για να σώσει το τομάρι του. Ο απλός λαός, ο ιδιώτης, τους παρακολουθεί να τρώγονται μεταξύ τους και μέχρι τώρα μένει αμέτοχος παρά το ότι τον έχουν πιάσει και αυτόν πολλές σφαίρες.
Αν συνεχίσει να μένει αμέτοχος, το μόνο που θα έχει να περιμένει, είναι ποια δικτατορία θα κερδίσει και θα του επιβληθεί.
Αυτό που έχει να κάνει, αν θέλει να αλλάξει κάτι, είναι να ενωθεί μαζί με τους "μετανοημένους" της "δημοσιοϋπαλληλικής δικτατορίας" (αυτούς που αναγνωρίζουν ότι το δημόσιο με την σημερινή του μορφή αποτελεί σημαντικό πρόβλημα) και να πεί με έναν δικό του ξεχωριστό τρόπο... "Δεν πληρώνω άλλο τα δικά σας λάθη". Να βάλει ένα τεράστιο πανό στην πλατεία συντάγματος που να λέει "Έχετε δέκα μέρες διορία να καταργήσετε τους νόμους που δίνουν ασυλία στους βουλευτές και τους υπουργούς. Έχετε δέκα μέρες για να κλείσετε όλους τους οργανισμούς "μαϊμού" που δημιουργήσατε για να ταϊζετε τα δικά σας παιδιά. Έχετε δέκα μέρες για να απολύσετε όσους δεν χρειάζονται στο δημόσιο. Έχετε δέκα μέρες για να κλείσετε στη φυλακή όποιον καταλήστεψε ή καταληστεύει το κράτος, είτε είναι μεγαλοεπιχειρηματίας, είτε κάθεται στο διπλανό έδρανο από εσάς. Αλλιώς δεν ξαναπληρώνουμε τίποτα στο κράτος. Ούτε φόρους, ούτε Φ.Π.Α. ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ." και να δούμε ποιος θα αρχίσει τότε να αγχώνεται.
Έτσι, με μια τέτοια επανάσταση, μπορεί να αλλάξουν πιο σύντομα τα πράγματα στην Ελλάδα. Αναίμακτα και πολιτισμένα. αλλά με τον δικό μας πολιτισμό και όχι αυτόν που προσπαθούν να μας περάσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου