Σε μια προβληματική κοινωνία όπως η ελληνική, ο καθένας μπορεί να ανακαλύψει πίνοντας απλά ένα καφέ, δεκάδες προβλήματα, απατεωνιές και παρατυπίες που μας οδήγησαν στην σημερινή κατάσταση. Για τα περισσότερα από αυτά, ο λόγος ύπαρξης τους δεν είναι ότι δεν τα προβλέπει ή δεν τα καλύπτει με κάποιο τρόπο ο νόμος, αλλά ότι ο νόμος στην Ελλάδα του 2011 δεν εφαρμόζεται. Ακόμα και όταν εφαρμόζεται, πολλές φορές, η δικαιοσύνη στο τέλος δεν αποδίδεται.
Ένα τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί η κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Πολλά χρόνια τώρα γνωρίζουν για την βρώμα που υπάρχει μέσα του, κι όμως αρνούνται πεισματικά να το εξυγιάνουν. Όχι γιατί πραγματικά δεν μπορούν, καθώς υπάρχουν παραδείγματα ευρωπαϊκών χωρών που τα κατάφεραν και θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως παράδειγμα για εμάς, αλλά είτε γιατί δεν τους συμφέρει (οι αρμόδιοι έχουν όφελος από την παρούσα κατάσταση), είτε γιατί...
δεν έχουν το θάρρος και το θράσος που χρειάζεται για να το κάνουν.Η δικαιοσύνη με το παρόν σύστημα που επικρατεί, αδυνατεί να παραμένει ανεξάρτητη. Αντίθετα θα έλεγα, σε πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν αποδείχτηκε ότι είναι κατά βάση ελεγχόμενη. Όποιος δεν το βλέπει μετά από τόσα σκάνδαλα που μπήκαν στο αρχείο, απλά εθελοτυφλεί.
Έχουμε ένα νομοθετικό σώμα 300 βουλευτών που νομοθετεί νόμους που δεν εφαρμόζονται, ενώ παράλληλα ξοδεύετε για τον καθένα από αυτούς 660000 ευρώ ετησίως. Μία κυβέρνηση που επίσης κοστίζει πολλά και αδυνατεί να κυβερνήσει. Αδυνατεί να εκτελέσει τις αποφάσεις που η ίδια παίρνει. Ένα Πρόεδρο της Δημοκρατίας μαριονέτα, που αμοίβεται ετησίως με παραπάνω από 300000 ευρώ. Μία δικαιοσύνη που ελέγχεται, διαφθείρεται και που όταν καταφέρνει να μείνει ανεξάρτητη είναι εγκλωβισμένη σε νόμους «παράνομους» που υποτιμάνε την δημοκρατία και την νοημοσύνη του Έλληνα πολίτη (βλ. βουλευτική ασυλία), για τους οποίους καλό είναι να μην ξεχνάμε ότι τους ψήφισαν οι δικοί μας απεσταλμένοι στο κοινοβούλιο.
Θέλει θάρρος και θράσος για να είσαι καλός πολιτικός.
Δεν έχουμε ανάγκη από νόμους. Έχουμε ανάγκη από εφαρμογή αυτών που υπάρχουν.
Ξεχάστε την έννοια της παραγραφής για θέματα διαφθοράς, γιατί στο τέλος θα παραγραφεί και η υπομονή μας.
Βάλτε φυλακή τους απατεώνες.
Κυβερνήστε ή παραιτηθείτε.
Ξανακάντε την Δικαιοσύνη ανεξάρτητη, όπως προστάζει η αρχή της Δημοκρατίας.
Οτι το πρόβλημα μας είναι η μη εφαρμογή ή η κακή εφαρμογή των νόμων είναι γεγονός
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπίτρεψε μου 1-2 επισημάνσεις
1. "..μετά από τόσα σκάνδαλα που μπήκαν στο αρχείο.." Πολλά σκάνδαλα μπήκαν όντως στο αρχείο, κατά πάσα πιθανότητα περισσότερα ούτε είδαν το φως της δημοσιότητας,ούτε διερευνήθηκαν για να έχουν την ... ευκαιρία να πάνε αρχείο. Από την άλλη υπάρχουν και υποθέσεις που βαφτίστηκαν "σκάνδαλα" για να πλήξουν τον αντίπαλο , τον έπληξαν και κατέληξαν φυσιολογικά στο αρχείο. Φοβάμαι ότι κάτι τέτοια "σκάνδαλα" έχουμε πολλες φορές στο μυαλό μας όταν μιλάμε για ατιμωρησία.
2. Οι ρυθμίσεις περί βουλευτικής ασυλίας δεν είναι κακές, θα έλεγα είναι παραίτητες. Οι βουλευτές κάνουν κακή χρήση των διατάξεων εμποδίζοντας την δίωξη συναδέλφων τους και για πράξεις που δεν έχουν σχέση με την άσκηση των βουλευτικών τους καθηκόντων.
3. 660.000 ευρώ για κάθε βουλευτή το χρόνο. Μήπως είσαι υπερβολικός;
Στο πρώτο απλά θα συμφωνήσω ότι ισχύουν και αυτές οι περιπτώσεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο δεύτερο θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω στο εύρος της βουλευτικής ασυλίας. Συγκεκριμένα θεωρώ ότι είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που θα έπρεπε να ισχύει. Σίγουρα πάντως δεν θα έπρεπε να προστατεύεται από αυτήν κάποιος που καταχράστηκε χρήματα του δημοσίου ή που υπέγραψε συμβάσεις προκαθορισμάνα ζημιογόνες.
Σχετικά με το τρίτο. Κι όμως, το συνολικό κόστος για έναν βουλευτή, αν συμπεριλάβεις την προστασία του, τα ταξίδια του, το γραφείο που του παραχωρείται, την αμοιβή του, τους λογαριασμούς που δεν πληρώνει κτλ, φθάνει τις 660000 ευρώ ετησίως. Μάλιστα, με το μεσοπρόθεσμο σκοπεύουν να το μειώσουν κατα 75000 ευρώ.